Michaił Andriejewicz, jeden z odnoszących największe sukcesy biznesmenów w mieście, nagle po ciężkim udarze został sparaliżowany.

Przyzwyczajony do luksusowego życia, w którym pieniądze mogły rozwiązać każdy problem, był teraz całkowicie zależny od otaczających go osób.

Lekarze stwierdzili, że szanse na wyzdrowienie są niewielkie, a Michaił potrzebował codziennej opieki.

Zmienił wiele pielęgniarek, ale żadna nie została na długo – jego charakter, wcześniej władczy i surowy, stał się nie do zniesienia. Przełomem była decyzja o zatrudnieniu byłego więźnia w charakterze pielęgniarki. Pogłoski o tym szybko rozeszły się wśród personelu i wielu nie mogło zrozumieć, dlaczego podjął tak dziwną decyzję.

Miała na imię Olga. Kobieta o twardym wyglądzie, z przeszłością pełną błędów, właśnie wyszła z więzienia i desperacko szukała pracy. Kiedy przekroczyła próg domu milionera, jego słudzy spojrzeli na nią z niedowierzaniem. Ale Michaił Andriejewicz nalegał na własną rękę. Olga zaczęła pracować, po cichu wypełniając swoje obowiązki i nigdy nie wdawała się w kłótnie ze swoim chorym właścicielem, nawet gdy był szczególnie niegrzeczny.

Przez kilka tygodni Michaił obserwował ją podejrzliwie. Kipiał w nim strach: co jeśli ona, wykorzystując jego bezsilność, postanowi go skrzywdzić? Pewnej nocy, budząc się z dziwnego hałasu, zobaczył Olgę siedzącą obok jego łóżka i patrzącą na niego w półmroku. W tym momencie ogarnęło go przerażenie – nie mógł mówić ani się poruszać, ale strach paraliżował go jeszcze bardziej. Wydawało się, że zaraz wydarzy się coś strasznego.

Ale nagle Olga przemówiła. Jej głos był cichy, ale pełen emocji. „Myślisz, że wiesz, kim jestem… Tak, popełniłem błędy i zapłaciłem za nie. Ale nie jestem tu, żeby cię skrzywdzić. Moja córka zmarła, gdy byłem w więzieniu. Jestem tu, żeby chociaż komuś pomóc, bo dla mnie to ostatnia szansa, żeby stać się lepszym. Te słowa wywołały u Michaiła dreszcz. Spodziewał się wszystkiego – gniewu, nienawiści, zemsty – ale zamiast tego usłyszał ból, poczucie winy i wyrzuty sumienia.

Po tej rozmowie coś się między nimi zmieniło. Przyzwyczajony do kontrolowania i tłumienia Michaił zaczął widzieć w Oldze osobę, która pomimo swojej mrocznej historii próbowała zmienić jej życie. I zamiast odczuwać strach, zaczął odczuwać coś innego – szacunek, a nawet wdzięczność za jej uczciwość i hart ducha.