Ślub był marzeniem Aleny od dzieciństwa: luksusowa sala bankietowa, kwiaty, muzyka i setki gości.

Pan młody Pavel był odnoszącym sukcesy biznesmenem z zamożnej rodziny, a Alena zrozumiała, że ​​​​ich ślub będzie wspaniały.

Ale pomimo całej swojej miłości do Pawła bała się jednego – pojawienia się na weselu rodziców ze wsi.

Byli to prości ludzie, którym trudno było związać koniec z końcem, a Alena wstydziła się ich przed zepsutą publicznością metropolitalnego społeczeństwa.

Kiedy nadszedł dzień ślubu, wszystko poszło idealnie. Goście podziwiali parę, komplementy padały na Alenę ze wszystkich stron. Ale w środku uroczystości, kiedy para przygotowywała się do pierwszego tańca, drzwi do sali otworzyły się i do pokoju weszli jej rodzice. Mój ojciec trzymał w rękach bukiet polnych kwiatów, a mama z drżeniem trzymała pudełko domowych ciast – ich skromny prezent ślubny.

Ale Paweł nie pozwolił Alenie cierpieć długo. Z ciepłym uśmiechem podszedł do jej rodziców, mocno ich przytulił i powiedział: „Wspaniale, że udało wam się przyjechać! Wasza obecność jest dla nas bezcenna.” Następnie zwracając się do gości, powiedział: „Pozwólcie, że przedstawię wam najważniejsze osoby w życiu Aleny i mojej nowej rodziny. To są jej rodzice, dzięki którym dzisiaj stoję tu przed wami jako najszczęśliwsza osoba na świecie.”

Sala eksplodowała brawami, a Alena nie mogła powstrzymać łez. Była wdzięczna Pawłowi za jego działanie i zdała sobie sprawę, że znalazła w nim nie tylko męża, ale także prawdziwego przyjaciela, który tak samo jak ona cenił jej rodzinę.