Anne Sargent siedziała na podłodze w kuchni, a łzy spływały jej po twarzy. Była już po północy, jedyny raz, kiedy pozwoliła sobie na okazanie jakiejkolwiek słabości, wiedząc, że jej trójka dzieci śpi na górze. Dziecko rosnące w jej brzuchu poruszało się delikatnie, a ona położyła rękę na brzuchu. „Przepraszam” – wyszeptała, czując falę winy. „Staram się jak mogę, ale to po prostu nie wystarczy…”

Dwa miesiące wcześniej Anne była radosną żoną i matką, podekscytowaną przyjściem na świat czwartego dziecka. Nie miała wątpliwości co do swojej przyszłości ani miłości męża. Jednak to poczucie bezpieczeństwa się załamało.

Pewnego wieczoru jej mąż Derek wrócił do domu i nagle oznajmił, że odchodzi. „Dlaczego?” – zapytała zdezorientowana Anne. „Myślałam, że jesteśmy szczęśliwi”.

„TY byłaś szczęśliwa!” – warknął Derek. „Ty tylko miałaś dzieci i się nimi przejmowałaś. Teraz jest kolejne w drodze i koniec!”

Anne przypomniała mu, że zawsze chciał mieć dzieci, że był zachwycony każdą ciążą. Ale odpowiedź Dereka była chłodna: „Tylko dzieci cię obchodziły. Ja byłem tylko wypłatą! Cóż, to już koniec”.

Zaledwie trzy miesiące po tym, jak Anne z radością podzieliła się nowiną o ciąży, Derek wyszedł. Kiedy go nie było, Anne musiała znaleźć sposób na utrzymanie rodziny, więc znalazła pracę na pół etatu w sklepie spożywczym. Chociaż właściciel oferował jej pełny etat, Anne nie mogła sobie pozwolić na opiekę nad dziećmi, więc jej pensja ledwo wystarczała, nawet przy alimentach, które niechętnie wysyłał Derek.

Aby związać koniec z końcem, Anne zaczęła sprzedawać cenne rzeczy. Rozstała się ze starą porcelaną odziedziczoną po babci, aby pokryć rachunki za media, a później sprzedała dziecięcy srebrny zestaw szczotki i lustra, aby kupić artykuły spożywcze. Stopniowo, wraz ze wzrostem brzucha, sprzedawała wszystkie cenne przedmioty, które posiadała, aby zapewnić bezpieczeństwo i wyżywienie swoim dzieciom.

Pewnego dnia, gdy nie zostało już prawie nic wartościowego, Anne przyłapała się na tym, że patrzy na stary wózek, który wykopała z piwnicy. To był ten sam wózek, którego używała jako niemowlę, a jej dzieci też go używały. Choć pochodził z lat sześćdziesiątych, był w nienagannym stanie. Przesunęła palcami po delikatnych różach namalowanych po bokach, wiedząc, że bardziej potrzebowała pieniędzy niż wózka dla nowego dziecka.

Na pchlim targu handlarz zaoferował jej 50 dolarów za wózek. To nie było dużo, ale Anne wzięła to, mając nadzieję, że pomoże to pokryć niektóre rachunki. Wyszła, myśląc, że nigdy więcej nie zobaczy wózka. Ale dwa dni później Anne była zaskoczona, znajdując go z powrotem na ganku z kopertą w środku.

W liście było napisane „Proszę, zadzwoń do mnie”, a następnie numer telefonu. Kiedy Anne wybrała numer, odebrała kobieta o imieniu Grace Robbs. Ku zdziwieniu Anne, Grace ujawniła, że ​​była byłą dziewczyną Dereka.

Grace wyjaśniła przez łzy, że niedawno odkryła, że ​​jest w ciąży, nieświadoma istnienia Anne ani jej rodziny. Chcąc zaskoczyć Dereka, Grace kupiła wózek na pchlim targu i postawiła go w salonie z przyczepioną tabliczką „Witaj, tato!”. Ale zamiast być przeszczęśliwym, Derek wybuchł wściekłością, domagając się, skąd wzięła wózek i oskarżając ją o próbę złapania go w pułapkę.

„Powiedział mi, żebym go przywiozła i przyszła cię odwiedzić” — powiedziała załamana Grace. „Powiedział, że nie chce więcej dzieci”.

Anne, choć zraniona, pocieszyła Grace. Młoda kobieta była sama, nie miała rodziny i dokąd pójść. Miała pracę, ale nie stać jej było na samodzielne płacenie czynszu, zwłaszcza z dzieckiem w drodze.

W chwili solidarności Anne zaproponowała. „Zamieszkaj z nami” — zaproponowała. „Przydałaby mi się pomoc przy dzieciach i muszę pracować na pełen etat. Może możemy sobie nawzajem pomóc”.

Grace, która pracowała zdalnie, chętnie zgodziła się opiekować dziećmi, podczas gdy Anne pracowała. Dzięki temu obie kobiety nawiązały nieoczekiwaną współpracę. Anne mogła przyjąć pełnoetatowe stanowisko kierowniczki sklepu spożywczego, a Grace znalazła miejsce, w którym ona i jej dziecko mogłyby się odnaleźć.

Obie wychowywały dzieci razem, tworząc rodzinę pełną miłości i wzajemnego wsparcia. Kiedy urodziło się dziecko Anne, Grace stanęła u jej boku, a kiedy kilka miesięcy później nadeszła kolej Grace, Anne odwzajemniła się jej przysługą.

Tymczasem Derek miał serię nieudanych związków. W końcu wrócił do drzwi Anne, prosząc o rozmowę. „Tęsknię za tobą” — powiedział, oczekując współczucia.